Thuiskomen op Old Trafford

Als klein meisje werd voetbal er met de paplepel ingegoten. Voetbal was hét gesprek van de dag en in het weekend was het scherm dan ook altijd groen. Er werd niet alleen gekeken naar de Nederlandse competitie; ook de Engelse, Duitse, Spaanse en Italiaanse kwamen met grote regelmaat voorbij. En dan 's avonds nog alle herhalingen. Voetbal was leven.

Met twee grote broers moest ik altijd het onderspit delven en zat er niets anders op dan in de voetbalgekte mee te gaan. Ajax is daarbij altijd al een rode draad in mijn leven geweest. Zelf koos ik voor het uitoefenen van handbal, maar ik bleef een groot voetballiefhebber.

Maar hoe word je fan van een bepaalde club? Wordt zoiets echt alleen maar met de paplepel ingegoten, of spelen er andere factoren mee?

Dat ik mijn grote liefde voor Ajax van huis uit heb meegekregen staat als een paal boven water. Maar iedere keer wanneer ik me over Manchester United uitlaat, word ik hoofdschuddend aangekeken. Waar mijn ene broer meerdere clubs in de Premier League adoreert, mijn andere broer een grote voorkeur heeft voor Everton, kijkt mijn moeder het liefst naar Liverpool. Toegegeven; ook ik vind meerdere Premier League-clubs heerlijk om naar te kijken, en Manchester United speelt de laatste jaren niet bepaald mooi voetbal. Maar toch is er gewoon zoiets als onverklaarbare clubliefde. Het gevoel dat je krijgt bij het bezoeken van een club is niet rationeel. Het is als een verliefdheid; je hebt het niet onder controle.

Toen ik voor het eerst Old Trafford bezocht voelde ik het gewoon, als vlinders in mijn buik. Liefde op het eerste gezicht. Het voelde als thuiskomen in the Theatre of Dreams. Zelfs na een aantal slechte jaren gaat zoiets niet zomaar voorbij: je zet je man die na een paar jaar een wat dikker buikje heeft gekregen toch ook niet zomaar buiten? Nee, clubliefde is als gewone liefde: het is onvoorwaardelijk.